Upatruję w sobie dramatu i nostalgii każdego dnia. Nawet zwykłe zakupy potrafią doprowadzić mnie do takiego stanu, o którym nigdy wcześniej nie miałam pojęcia.
Ostatnio wybrałam się do centrum handlowego – zgrozo, na własne nieszczęście, nie wiem po jakiego czorta, szukałam grala zakupowego – albo rozum mnie opuścił, ale coś w tym było. Trafiłam do prawdziwego molochu, przeddzień niedzieli od handlu wolnej, prawdziwa gratka dla fanów hałasu, tłumu i innych zboczeń wynikających z nadmiaru ludzi na metrze kwadratowym.
Zestresowana, pełna pokory, w duszy liczyłam do miliona, żeby tylko nie zwariować. Udało się, przenikałam między jedną, a drugą alejką. Uciekałam od kolizji „wózkowych”, zatykałam uszy i słuch, żeby nie słyszeć całego tego ambarasu. Zapachy panujące w sklepie były istnym koszmarem, ale po pięciu minutach mojej obecności, jakoś przestałam zwracać na to uwagę.
Krążąc z P. między alejkami, trafiliśmy do dziecięcego, można by tak powiedzieć, że raju. Pełno kolorowych zabawek, większość z nich z montowanym bajerem, na potrzeby śpiewania, płakania, szczekania, chodzenia i inne takie. Zwariowałam od ilości dobrobytu – tu różowe, tam błękitne, nagle oczojebne żółte, a tuż obok granatowe – wszystko elegancko zapakowane, wszystko do przetestowania. Lalka zmora, lalka dama, no po prostu wszystko! Od szału dobrodziejstw przeszliśmy na dział nam bardziej znany – puzzle i planszówki (bądź, co bądź w tej części alejki nie było ani jednego dzieciaka, a ich płacz i rozdarcie zginął gdzieś na początku tego korytarza dobroci). Puzzle były cudowne, aż kusi żeby znów móc ułożyć te setki elementów w jedną całość. Pamiętam te nasze wyjątkowe puzzle – z obrazem jesieni: złoto, brąz i żółty – we wszystkich możliwych odcieniach, taki krajobraz układaliśmy z tatą bardzo długo. Aż przyszły moje siostry cioteczne, uciekając od bonanzy alkoholowej w swoim rodzimym domu – i zdewastowały nam naszą misterną pracę. Niestety dziewczyny te nigdy nie były nauczone tego, że w domu można robić coś razem, coś innego niż nalewać gorzałkę do kieliszków.
Tak, jak i moje siostry cioteczne dawniej, tak wiele rodzin dziś, nie ma zwyczaju już robić coś wspólnie. U nas były wspólne posiłki, wspólne zabawy, wspólne spędzanie każdej wolnej chwili.
Wracając do mojej obecności w sklepie. Wyszliśmy z alejki, a w koszach stały piłki – takie zwykłe gumiaki, w pieski, kotki, samochodziki – kolorowe i pstrokate. Serce pękło mi na ich widok, bo żadne dziecko nie fascynowało się tymi właśnie piłkami. A ja… ja pamiętam tą moją piękną, kolorową, czerwoną, w drobne ciapki – prawie jak z kalejdoskopu, piłkę, którą babcia wraz z łakociami przyniosła mi w dniu moich imienin. Piłka służyła mi kilka sezonów, graliśmy nią we wszystko – i to nic, że nie była dedykowana żadnym konkretnym sportom – po prostu była piłką. Graliśmy w „zbijaka”, „siatkę”, odbijaliśmy o murek i trzeba było przeskoczyć nad piłką, piłka leżała, piłka wspinała się z nami na drzewo, piłka po prostu była gotowa w każdej chwili do zabawy. Babki w piasku robiliśmy bez „specjalistycznych” wiaderek i łopatek, bo ukradziona miska, czy łyżka z domu, albo pudełko po jogurcie też się „nada”.
Te moje imieniny, był to czerwcowy, wakacyjny poranek, a babcia przyszła do nas z koszykiem – prosto po zakupach. W domu byłyśmy tylko z A. babcia PRZYSZŁA. I to muszę pamiętać… Nie wiem kiedy ostatnio raz odwiedziła nasze mieszkanie. Od czasów choroby, to był chyba tylko jeden raz. A niegdyś przychodziła do nas, do mamy, na poranną kawę, tak zobaczyć co słychać… Tęsknię za tym widokiem, kiedy z koszykiem szła na działkę, a z ogrodu przynosiła kwiaty – tak, dlatego lubię jesienne astry, bo one zawsze były u niej w ogrodzie. Astry zawsze były na moje urodziny. Fioletowe, różowe, żółte, takie kolorowe i jej buzia uśmiechnięta. Naście lat nie szła o własnych siłach na działkę, naście lat sama nigdzie nie wychodzi. I dzisiaj po tych wszystkich latach, niestety z przykrością muszę dodać, że nie wyjdzie.
Pamiętam, ledwie po chorobie taty – babcia dostała udaru. Później drugiego, a później opadła z sił. Z jednej strony zmęczenie, z drugiej pewnie się poddała swojemu losowi. Nie wstała, teraz po tych wszystkich latach ciało bardzo się zmieniło. Prawa część ciąży – zwisa jakby bezwładnie… niby ćwiczy, ale… bez rezultatów. Niby jest dobrze, ale wszyscy w rodzinie wiemy, że mogło być lepiej. Można było więcej chcieć… ale poddać się jest tak trudno.
O udarze dowiedzieliśmy się w dzień dziecka – przewrotny los szybko postawił nas w świadomości tego, co się stało. Ja już byłam nastolatką, ale… to zabolało, to boli, że nie weźmiesz babci pod rękę i nie pójdziesz razem z nią zrywać jesienne astry. I wiesz co? Ja się cieszę, że pamiętam te dni, kiedy ona przychodziła do nas. Kiedy przyniosła chociażby zwykłą piłkę, na które teraz dzieciaki, w czasach wysypu chińskich zabawek – nie zwracają uwagi, bo ja jakbym tylko wiedziała, że tak potoczy się to życie nigdy w życiu bym tej piłki nie wyrzuciła. Dobrze, że moja pamięć jest jeszcze żywa i wciąż odkopuję takie perełki w swojej świadomości, bo nie chcę pamiętać tego co jest teraz. Kiedy widzisz człowieka, który uwięziony jest w swoim już niesprawnym ciele, kiedy widzisz jego mękę, żeby podnieść się z łóżka, kiedy zwykłe pójście do toalety wiąże się z czynem porównywalnym do lotu w kosmos. Starość nam nie wyszła. Co tu dużo mówić. Aż patrząc na te problemy, na to kulejące zdrowie, zastanawiam się, czy warto to czekać na starość… Boję się tej mojej zależności. Boję się do tego stopnia, że czasami nie myślę o sobie w przyszłości. Nie myślę, nie planuję, bo boję się, tak zwyczajnie.
Mimo swoich problemów, mimo życia, którego ułożyć jakoś sobie nie umiała, to była dla nas bardzo dobra. Czesała nas, pozwalała bawić się we wszystko. Wraz z A. szyłyśmy na maszynie, robiłyśmy z babcią na drutach i na szydełku, lepiłyśmy – nieulepione – pierogi… fajnie spędzałyśmy czas. Teraz już wiem, że to było… że już nie zrobi mi swetra na zimę, że nie uczesze kucyka, że nie ulepi pierogów i nie pójdzie na spacer. Ważne, że jest – dla nas jest to ważne, a jak ona się z tym czuje? Czy jej jest tak dobrze? Czasami powtarza, że wolałaby umrzeć… I wtedy myślę, czy ketonal i tramal to lekarstwo na dzień dobry? Może faktycznie, gdyby eutanazja była nam dostępna nie musiałaby żyć w ten sposób? Być zależną od rodziny, żeby nawet człowiek na stare lata nie mógł się sam umyć, czy ubrać…. Przykre.
Ja mimo wszystko o sensie życia pisała nie będę, bo wpadnę w taką melancholię, że będzie mnie do następnej niedzieli trzymała, ale… chciałabym zobaczyć jak idzie z bukietem astrów, jak pije kawę i uśmiecha się – ale tak zwyczajnie, tak z serca, a nie z czystej konieczności.
